[2021-09-03] Śnieżne Stawki

Z racji wczesnej godziny i wyboru drogi, pierwszą turystkę spotkałem dopiero za Śnieżnymi Stawkami. Do schroniska „Pod Łabskim Szczytem” kilkanaście osób, kolejne kilka na „Mokrej Drodze”. Natomiast po dojściu do grzbietu ilość turystów przeszła w setki. Niemniej, na szerokich traktach nie było wrażenia tłoku a kolejka linowa pracowała płynnie, więc tutaj też nie było przeciążenia.

Sporo osób przemieszczało się z psami, szczególnie po czeskiej stronie granicy. W pobliżu „Źródeł Łaby” większość turystów stanowili Czesi.

Pierwszym poważnym utrudnieniem był niebieski szlak, na odcinku od „Wysokie Mostu” w górę. Idea poprowadzenia go wzdłuż (a miejscami wewnątrz) strumienia górskiego (dopływ „Niedźwiada”) już sama w sobie jest ciekawa. Jeszcze bardziej interesująco robi się po kilku dniach opadów, kiedy trzeba lawirować pomiędzy głazami i nie wpaść do wody. Jeśli dodać do tego bardzo słabe oznaczenie i małą popularność szlaku, zdecydowanie nie poleciłbym go osobom, które nie czują się zbyt pewnie same w gęstym lesie. Jeśli ktoś się tam jednak zapuści, nie posiadając GPS, powinien pamiętać, że głazy naniesione przez wodę powinny być jego przewodnikiem.

Było i drugi utrudnienie, które bardzo mnie spowolniło, na tyle, że zaliczyłem drobne spóźnienie. Mianowicie przejście obok tytułowych Śnieżnych Stawków. One również zostały poważnie zasilone przez deszcze, przez co poziom lustra wody podniósł się na tyle, że zatopił fragmenty szlaku. Widać nie pierwszy raz, bo dawało się znaleźć obejścia przez kosodrzewinę, aczkolwiek miejscami tak gęstą i obsadzającą liczne głazy, że przedarcie się nie było wcale trywialne.