Kolor, którym oznaczony jest szlak pieszy w Polsce, zgodnie z instrukcją PTTK [źródło-1], nie ma związku z trudnością szlaku, tym samym czarny szlak nie musi być wcale najtrudniejszy (choć oczywiście może). Przekonanie, że jest inaczej, bierze się zapewne od oznaczeń szlaków narciarskich. W tym przypadku kolor rzeczywiście określa stopień trudności trasy narciarskiej [źródło-2].
Tradycyjnie znakowanie czarne wykorzystywane jest do oznaczania krótkich tras dojściowych, ewentualnie łączników pomiędzy dwoma różnymi szlakami, trudno uznać to jednak za obowiązującą wszędzie regułę [źródło-3]. Czasem szlak jest czarny, bo „zabrakło” innych kolorów.
Przykładowo w Tatrach najtrudniejsze technicznie szlaki mają w zasadzie dowolne kolory:
- Orla Perć – kolor czerwony.
- Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem – kolor zielony.
- Przełęcz Zawrat z Hali Gąsienicowej – kolor niebieski.
Można znaleźć oczywiście również trudne (wspinaczka, sztuczne ułatwienia) szlaki tatrzańskie koloru czarnego, np. wiodący na Kościelec czy Żlebem Kulczyńskiego na Orlą Perć ale jednocześnie krótkie i bardzo łatwe jak szlak wiodący nad Smreczyński Staw a nawet ścieżkę do kapliczki na polanie Chochołowskiej.
Poniżej lista czarnych szlaków w obrębie polskiej części Tatrzańskiego Parku Narodowego (TPN) – w zasadzie mamy tu pełne spektrum jeśli chodzi o długość, sumę przewyższeń, stromiznę czy trudności techniczne po drodze [źródło-4].