[2021-06-11] Stoły

Już wejście na szlak w Kirach pokazało, że jeśli chodzi o ilość ludzi, Tatry to zupełnie inna liga niż Beskidy 🙂 Dwie grupy z przewodnikami, w sumie kilkadziesiąt osób, minąłem już przy kasie (na szczęście byli już po „odprawie”). Po odbiciu na niebieski szlak na Stoły wytchnienie – jedna osoba schodząca w dół na samym początku drogi i dwie na polanie, które zresztą niedługo po tym jak się pojawiłem zaczęły schodzić. 45 minut samotności to coś za co bardzo lubię to miejsce. Aczkolwiek… wracając do doliny minąłem łącznie ponad 20 osób! Więcej niż przy wszystkich wizytach na Stołach łącznie!

Ponieważ dalszy marsz Doliną Kościeliską przypadł na godzinę 11-stą, tłum na szlaku zdążył porządnie zgęstnieć. Przy czym zdecydowanie największe jego skupiska to „miejsca odpoczynkowe” na punktach widokowych, pomiędzy nimi luźniej. Odcinek do Smreczyńskiego Stawu to kolejne dziesiątki osób (mijane głównie „w drugą stronę”). Niemniej przy stawie udało mi się nawet znaleźć miejsce siedzące 😉

Przy wejściu na szlak do do Wąwozu Kraków chwile grozy, ponieważ przed moim nosem skręciła tam kilkudziesięcioosobowa młodzieży. Szybkim manewrem okrążającym po lewym pasie, udało mi się ich wyprzedzić i dotrzeć pod drabinkę z bezpieczną przewagą. W całym wąwozie poza nimi kilkanaście osób. Stąd wchodząc na odcinek z łańcuchami miałem bezpieczny luz z przodu i tyłu, aczkolwiek poczekałem kilka minut aż osoby przede mną przemieszczą się wyżej. Przejście przez jaskinię w pojedynkę, odpoczywając z drugiej strony, przez pół godziny w jej okolicy naliczyłem w sumie kilkanaście osób, które wyłoniły się z dziury lub dokonały obejścia.

Jeśli chodzi o utrudnienia, większą uwagę należy zwrócić na szlaku prowadzącym na Stoły, gdzie małe kamyczki mogą łatwo doprowadzić do wywrotki. Powyżej szałasów, w drodze do górnej części Polany na Stołach, niewielkie utrudnienie pod postacią powalonych na ścieżkę drzew. Zdążono już wydeptać obejście.