[2021-08-26] Sokoliki

Patrząc na prognozy zakładałem, że na szlaku będą absolutne pustki. Było to prawdą do ruin zamku Bolczów, które mogłem zwiedzić nie niepokojony przez nikogo. Od tego miejsca do Starościńskich Skał spotkałem w sumie kilkanaście osób, w tym kilka rodzin z dziećmi (utkwiła mi w pamięci rozmowa o tym, że pogoda nie jest taka zła i dobrze, że poszli w góry). Na samych skałach kolejne kilka osób, niektóre spotkanych wcześniej. Natomiast na punkcie widokowym stworzył się nawet mini korek – dzieci miały problem ze schodzeniem po skałkach.

Na zejściu niebieskim szlakiem tylko trzy osoby, za to dojście do schroniska „Szwajcarka” zdecydowanie odmieniło obraz samotnego wędrowania. Od tego miejsca już lekko licząc dziesiątki turystów. Na moje szczęście do schodów prowadzących na szczyt Sokolika doszedłem w momencie, kiedy jedyna osoba schodziła na dół a kolejne dotarły do tego miejsca dopiero za kilka minut. Zdecydowanie mogło być tu znacznie gorzej, schody to klasyczne wąskie gardło a na platformie jest miejsce na maksymalnie kilka osób.

Podobnie było z wejściem na Krzyżną Górę, tutaj również wchodząc na punkt widokowy przy krzyżu przepuściłem schodzących i przez kilka minut byłem zupełnie sam. Dopiero schodząc natknąłem się na kolejnych turystów. Trzeba zauważyć, że w tym rejonie przeważał ruch „rodzinny,” sporo osób posiłkowało się nosidłami. Wejście w ten sposób na Sokolik… wymagało sporo trudu 😉

W schronisku umiarkowany ruch, szkoda że wybór kartek pocztowych również niewielki.

Padający momentami deszcz, mgła, błoto i płynące cieki były niewątpliwie czynnikiem utrudniającym poruszanie się. Mimo to największe (potencjalne) utrudnienie przyszło ze strony leśników, którzy byli bardzo aktywni w rejonie. Osobiście spotkałem ich na Królewskiej Drodze za ruinami zamku Bolczów, podczas załadunku drzew na ciężarówkę. Swoją drogą rzeczywiście czarny szlak „po remoncie” z 2020 wygląda jak autostrada. Brakuje tylko asfaltu.

Później miałem nieprzyjemność dwukrotnie napotkać zakazy wstępu, które postawili na niebieskim szlaku. Za drugim razem wytyczone było (wyjątkowo) obejście.

Jest dla mnie naturalne, że nadleśnictwo informuje o utrudnieniach, związanych z pracami (np. zrywką, wycinką i transportem drzew), które przeprowadza na swoim terenie. Teoretycznie znajdziemy takie komunikaty na stronach internetowych nadleśnictw, którym swoją drogą dość daleko do doskonałości (czasy ładowania niektórych mogą być akceptowalne co najwyżej przez Entów). I tu kolejna przeszkoda: w Polsce jest kilkaset nadleśnictw, komunikaty często podawane są w rozbiciu na leśnictwa. Na szczęście pod adresem: bdl.lasy.gov.pl znajduje się mapa pokazująca zbiorczo miejsca objęte zakazem wstępu do lasu.

Tyle teorii, natomiast praktyka wygląda tak, że idąc szlakiem napotykamy nagle znak zakazujący wstępu do lasu. Którego nie ma na rzeczonej mapie. I rób sobie turysto co chcesz. Mimo, że jest pełnia sezonu turystycznego, mimo że nikt tam nie pracuje, kogo to obchodzi. Pół biedy jeśli te zakazy są czasowe, ale praktycznie wszystkie, które zdarza mi się mijać są „do odwołania”.

To w końcu z czym mamy do czynienia? Z zakazami czy tylko utrudnieniami? Dotyczą szlaku czy tylko schodzenia z niego do lasu? To ważne pytania na które nie znalazłem póki co jednoznacznej odpowiedzi.  A nie sposób nie zauważyć, że zjawisko pojawiania się takich zakazów w polskich lasach nasila się.r